Wetgeving is bedoeld om kaders te scheppen zodat een ieder weet hoe te manoeuvreren binnen de gegeven ruimte. Maar bij sommige wetten kan je nauwelijks meer spreken van enige ruimte om te manoeuvreren. Het als een wurgkoord om de nek van de ondernemer dat steeds strakker wordt met elke stap die men zet.
Ton Christianen (t.christianen@osb.nl) is bedrijfsadviseur bij OSB.
En met elke stap wordt de financiële lucht meer uit de borstkas van de ondernemer geperst. En als het koord zo strak staat dat de ondernemer, inmiddels blauw aangelopen, op handen en knieën steunend en naar lucht happend dreigt ten onder te gaan, dan… dan komt de wetgever, buigt zich over de nagenoeg ontzielde, geeft een flinke schop in de flank al roepende: je krijgt ook nog een boete!
Vooruit, dit is lichtelijk gedramatiseerd. Hoewel…
Neem de Wet BeZaVa (Beperking Ziekteverzuim en Arbeidsongeschiktheid Vangnetters). Ik schreef daar eerder al over in mijn column ”wakker worden!” in de vorige Clean Totaal. Ik beschreef daarin dat onder andere door deze wet, werkgevers zich twee keer gaan bedenken voordat ze personeel aannemen. Onlangs schreef VNO-NCW een stuk dat dezelfde conclusie trekt.
Maar wat dacht je van de volgende adembenemende wetgeving: de participatiewet.
Vooropgesteld, ik ben groot voorstander van het bij het arbeidsproces betrekken van mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt. Maar door deze wetgeving wordt het lastiger om in te kunnen schatten wat iemands achtergrond is. Maar als je daar meer over wilt weten beginnen instanties, die zich bezig houden met privacyrichtlijnen spontaan te hyperventileren. Komt er eigenlijk op neer dat je niets mag weten van iemand. Maar hoe kun je dan als werkgever weten of het werk wat je aanbiedt, wel is afgestemd op de specifieke kwaliteiten die iemand heeft?
Maar het kan nog gekker. Als werkgever wordt je aansprakelijk gesteld als je medewerker iets overkomt of een ander iets aandoet. Klinkt ergens wel logisch. Alhoewel, waarom kan je aansprakelijk gesteld worden voor iets wat je niet mag weten? De werkgever van de man die in Alphen a/d Rijn zijn verwerpelijke daad verrichtte door al schietend vele levens te beëindigen, is aansprakelijk gesteld. De werkgever zou hebben geweten dat hij psychische problemen had.
Nu ken ik de zaak inhoudelijk niet goed genoeg om daar een gefundeerd oordeel over te geven en wil ik geenszins de nabestaanden voor het hoofd stoten, maar opmerkelijk is het wel. De werkgever schijnt/blijkt het te hebben geweten, maar aan de andere kant mag je als werkgever niet eens vanuit het verzuimdossier weten dat de medewerker rugklachten heeft. Da’s in strijd met de privacywetgeving. Kun je boete voor krijgen.
Als een werkgever probeert mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt aan het werk te helpen – maar de aantallen zijn niet hoog genoeg – krijg je een boete! Bij ons op de voetbalclub zijn ze voorstander van positief coachen. Spelers niet wijzen op hun fouten, maar belonen voor wat ze goed doen. Daar kom je veel verder mee. Een ieder zal zeggen; logisch. Niet onze overheid. Onder druk van hun eigen toezeggingen richting stemmende achterban proberen ze hun politieke paradepaardjes door te drukken. Met geweld. Niks positief coachen, maar schoppen. De wurgketting aanhalen onder de noemer “dat is de wet”.
En wat gebeurt er als werkgevers proberen wat meer lucht te krijgen: nog strakker aanhalen! Als het riool verstopt is moet je niet met luchtverfrissers aan de gang, maar het probleem bij de bron aanpakken.
