Lastig voor een producent, een nachtmerrie voor een private label houder
Door Hans Sinnige
In het artikel “Reinigingsmiddelen onder Private Label” over eigen merk (private label) producten heb ik beloofd om de wettelijke dossierverplichtingen, die gelden voor iedereen die reinigingsmiddelen onder zijn naam in de markt zet, te belichten. Als titel voor dit artikel had ik bedacht: “Het productdossier en nog veel meer ellende als ik een eigen merk reinigingsmiddel wil verkopen”. Bij nader inzien realiseerde ik me dat ik daarmee een deel van mijn doelgroep mogelijk ontmoedig om door te lezen. Daar komt bij dat het onderwerp “product dossier” niet alleen interessant is voor private label houders maar voor iedereen die een reinigingsmiddel op de markt zet, dus zeker ook voor de producenten. Vandaar dat het verhaal nu dus heet: “het product dossier”.
De verantwoordelijkheid voor het hebben van een productdossier ligt bij degene wiens naam en adres als markt verantwoordelijke op het etiket staat. Hier zit gelijk een moeilijkheid, want vaak zijn de producenten van private labels niet erg meegaand als ze gedetailleerde informatie over hun recepten/producten moeten geven aan hun afnemers. Door schade en schande wijs geworden, weten ze dat hun private-labelafnemers bij de eerste de beste gelegenheid met de gegevens, die ze kregen voor hun product dossier, naar een alternatieve menger lopen en daar proberen hetzelfde product een paar cent goedkoper te krijgen. Dit ondanks de garantie die ze hebben gegeven “natuurlijk blijft deze info vertrouwelijk ik gebruik het echt alleen maar om het product dossier te vullen.” Het is daarom moeilijk voor de private- labelhouder om een sluitend productdossier te maken dat de goedkeuring van de controlerende instanties (VWA of VROM) kan wegdragen. Meestal komt het er op neer dat de controlerende instantie bij de producent het dossier mag inzien. Dat wordt lastig als deze producent in het buitenland zit en onmogelijk als hij buiten Europa produceert, want op dat moment is de private label houder voor REACH weer de verantwoordelijke en moet hij toch het complete dossier hebben. Veel handelaars zijn zo naïef om te denken dat een SDS voldoende is als men producten van buiten de EU importeert.
Wat moet er in een product dossier aanwezig zijn? Allereerst een document waarin staat wie verantwoordelijk is voor het dossier en waaruit blijkt dat diegene, competent is voor deze taken. Ten tweede de direct aan het product gerelateerde informatie. Het gaat dan om de zaken die ik hieronder noem.
-De product identificatie. Deze identificatie was in het verleden simpel: de naam van het product. Dat ging bij de meesten nog wel lukken.
-Het wordt gecompliceerder met REACH want nu moet ook worden aangegeven hoe en waarvoor het product wordt gebruikt en dat dan in REACH codes zoals:
o Sector of use (SU);
o Process Category (PROC);
o Product category (PC);
o Environ-mental Release Category (ERC).
Zo zult u voor professioneel gebruik, bij handmatig hanteren van een allesreiniger, vallen in de volgende categorie:
- Short description of process or activity: General purpose cleaner; Manual process
- Sector of use (SU): SU22: Professional uses: Public domain (administration, education, entertainment, services, craftsmen)
- Process Category (PROC): PROC8a: Transfer of substance or preparation (charging/discharging) from/to vessels/large containers at non dedicated facilities.PROC10: Roller application or brushing
- Product category (PC 35) Washing and Cleaning Products (including solvent based products)
- Environ-mental Release Category (ERC): ERC8a: Wide dispersive indoor use of processing aids in open systems
U zult het met me eens zijn dat uitleg van dit systeem niet past in het kader van dit artikel. Ik heb het voorbeeld alleen meegenomen om te laten zien dat echt expertise wordt verlangd.
- Een volledig recept en de samenstelling. Dit lijkt alsof er twee keer hetzelfde wordt gevraagd maar een recept is absoluut niet identiek aan samenstelling. Voor sommige mensen een eye opener dat recept en samenstelling twee totaal verschillende dingen zijn. In een recept staat welke stoffen je in je keteltje doet en hoe je dat doet (volgorde, temperatuur, roeren etc.) De grondstoffen worden aangegeven met een merknaam en dat helpt je weinig als je de samenstelling wilt kennen. (zie afb. 1). De samenstelling is een opsomming van de ingrediënten die uiteindelijk in het keteltje zitten maar dan met hun chemische naam en terug gerekend naar 100% actief. Bedenk daarbij dat sommige grondstoffen onderling een reactie aangaan zodat wat in de ketel zit niet is wat je erin hebt gedaan. Dit wordt soms zo gecompliceerd dat de wetgever in Bijlage V van REACH een uitweg biedt op basis van ionen mengsels. Ook dit leg ik in een volgend artikel uit. Pas als je de samenstelling van het product kent, kun je verder met het bepalen van de labelling en het maken van een SDS.
- De product specificaties. Bijvoorbeeld: Kleur, geur pH, Viscositeit, Vlampunt, kookpunt, kortom alles wat ook moet worden vermeld in rubriek 9 van het SDS.
- Veiligheidinformatieblad van het product. Hierin staat in rubriek 14 ook of en hoe het product is ingedeeld voor transport (ADR). Ook moet worden onderbouwd waarom het product is gelabeld zoals ze dat is.
- Een etiket.
- Product stabiliteits gegevens. Bij desinfectiemiddelen is dat een onderbouwing van de uiterste gebruikstermijn die op het etiket moet staan. Voor producten met grondstoffen die in de tijd hun werking zien verminderen moet ook de uiterste verkoopdatum na afvullen worden vastgelegd.
- Indien bepaalde eigenschappen worden geclaimd, een onderbouwing van de juistheid van de claims.
- Een veiligheidsbeoordeling in het kader van REACH (Safety assessment).
- Grondstof specificaties en een recent SDS van alle grondstoffen.
- Eventuele registratie documenten. Denk aan een bewijs dat de producten welke als gevaarlijk worden gelabeld bij de verschillende anti-gif centra zijn aangemeld. Denk ook aan Ctgb registratie van producten die onder de biociden wetgeving vallen.
- Verplichtingen die voortvloeien uit de detergenten verordening. De detergentenverordening (EG) 648/2004 vereist in het dossier een leveranciers verklaring over de biologische afbreekbaarheid van detergent grondstoffen. -De detergenten verordening wil ook dat grondstoffen die in consumentenproducten zitten op een website worden vermeld.Voor professionele reinigers moet dat in het SDS
- Van elk parfum moet een SCCNFP lijst met allergenen beschikbaar zijn.Deze lijst stelt de opsteller van de documenten in staat om vast te stellen welke parfum grondstoffen op het etiket moeten worden vermeld. Alle stoffen van de SCCNFP lijst die in het eindproduct aanwezig zijn in een concentratie> 0,01% moeten worden vermeld.
- Speciale aandacht is nodig voor de conserveringsmiddelen. Allereerst moet u zich ervan overtuigen dat het gebruikte conserveringsmiddel als zodanig is toegelaten. Daarnaast moet in het kader van de detergentenverordening elk aanwezig conserveringsmiddel, onafhankelijk van de concentratie, worden vermeld. Hier is de adder onder het gras dat in sommige grondstoffen ook al conserveringsmiddelen zitten die worden meegesleept in de uiteindelijke reiniger. Het is akelig lastig om dat gegeven boven water te krijgen.
- Informatie in relatie tot REACH zoals het bewijs dat de gebruikte grondstoffen voldoen aan de REACH vereisten. Denk ook aan grondstoffen die, al dan niet als mengsel, van buiten de EU worden gehaald. Het betreft hier ook. het bewijs dat men heeft voldaan aan de eis van de z.g. Clasification notification. Dat is het melden bij ECHA van labelling van alle stoffen, zonder beperking qua tonnage, die zijn geproduceerd dan wel van buiten de EU geïmporteerd. Welke verplichtingen verder nog voortvloeien uit REACH en hoe zich dat vertaalt in documenten in het productdossier, is te uitgebreid om in dit artikel mee te nemen. Ik beloof u om in een volgend CT nummer dit thema nog een keer te belichten en een update te geven op basis van de meest recente stand van zaken.
Het is een, op het eerste gezicht, gecompliceerd verhaal geworden. Wat ik wil laten zien is dat het praktisch ondoenlijk is voor private-labelhouders om een sluitend productdossier te maken. Dit komt omdat ze de essentiële gegevens gewoon niet krijgen van hun leverancier. En als zie die wel krijgen, niet de benodigde kennis in huis hebben om daarmee een dossier te maken. Maar ook een aantal producenten zal zich na het lezen van dit artikel achter de oren krabben en zich realiseren dat er nog wel een en ander te doen is. Ik sluit af met de goede raad voor dozenschuivers: probeer niet slimmer te zijn dan je leverancier en bedenk je vijf keer voordat je besluit om een private label te willen. En als je dat na vijf keer denken toch wilt, zoek dan in ieder geval een competente menger en niet per definitie de goedkoopste. Realiseer je wel dat de relatie tussen de producent van private labels en de merkhoudende handelaar gebaat is bij wederzijds vertrouwen. Ga niet voor een gering prijsvoordeel naar een andere potentiële leverancier als je al jaren tevreden bent over de huidige.
Hans Sinnige is vertegenwoordiger van MKB bedrijven in de reinigingsmiddelen branche in verschillende overleg structuren. Hij is tevens directeur van Chemisch Adviesbureau Kievit en lid van de redactieraad van Clean Totaal.
Reageren? redactie@www.cleantotaal.nl
Reacties (1)
Reageren? redactie@www.cleantotaal.nl
Reacties (1)
27-01-11 – Aalbers Schoonmaakdiensten, Sabine Aalbers
Na het lezen van het artikel is mijn eerste reactie ‘Yeah sure…’
En dan heb ik in een ver verleden voor een kleine totaal leverancier voor de Schoonmaakbranche een eigen productielijn geproduceerd, maar dit is voordat er strenge milieu eisen kwamen medio jaren ’90 van de vorige eeuw. Hier komt ook nog bij dat een aantal grondstoffen die destijds gewoon in een open loods werden opgeslagen – waar personeel en klanten gewoon rondliepen – vandaag de dag echt achter gesloten deuren moeten worden opgeslagen. Al was het maar, omdat er zo’n leuk symbooltje op staat van een dode boom en een dood visje naast een vijver. Ondanks het feit dat mij van het gros van innovatieve verbeteringen m.b.t. de reinigingsproducten mij het een en ander is ontgaan, beschik ik best nog wel over de basis product kennis van die reinigingsmiddelen.
Wat mij mede door een SVS opleiding eind 2010 erg verbaasd is dat het schrikbarend is wat er tegenwoordig allemaal gewoon in de supermarkt staat en dan doel ik gewoon op de bekende merken. Want bel naar de Bolton Group en vraag ze om een VIB van de WC-eend en ze hebben geen idee waar je het over hebt. Of probeer hetzelfde bij de Reckit Benckiser Group voor een VIB van Cillit Bang. Je zal als klein schoonmaakbedrijf maar een klant hebben die er op staat dat je één van die twee gebruikt voor het sanitair. Dan krijg je erg leuke bruis effecten, wanneer je knoeit op die mooie zwarte marmervloer die er ligt in het sanitair. Dit alleen doordat de producten een pH 2 waarde hebben. Nu is een goed schoonmaakbedrijf verzekerd tegen dergelijke ongelukjes. Maar wat doe je als een potentiële klant je laat komen, omdat ze bepaalde vlekken van diezelfde marmervloer niet weg krijgt? Leg de klant dan maar uit dat het echt noodzakelijk is om die marmervloer door een gespecialiseerd bedrijf met zuur te laten vernielen. Om het vervolgens te laten kristalliseren. En geloof me. Die zwarte marmervloer kom je echt tegen bij een restaurantketen die nauw gelieerd is aan een Warenhuis.
Dus ik snap uit het artikel best wel dat producenten van private labels best wel dat deze erg terughoudend zijn om alle gegevens zo maar prijs te geven. Als de grote merken al terughoudend zijn om een simpel VIB aan de vakman te geven, als ze al weten wat je met een Veiligheid Informatie Blad bedoeld. Hoe moet een afnemer van een private label dit VIB dan verstrekken. Dit los van een paar van deze afnemers in mijn directe omgeving, waarvan ik weet dat ze helemaal niets hebben wat betrekking heeft op het product onder private label.
29-01-11 – Reactie Hans Sinnige:
Beste Mevr. Aalbers.
Het is voor de schrijver van een artikel altijd prettig als hij respons krijgt op dat wat hij heeft geschreven. Maar ik voel me dan ook verplicht om daaarop weer te reageren. Wat betreft het moeilijk verkrijgen van een VIB bij bedrijven als Bolton en Reckit zou ik willen opmerken dat deze bedrijven meer consumenten markt gericht zijn en in die markt is een VIB niet verplicht. Wel moet er dan op de flacon staan “niet voor professioneel gebruik”. Als men zowel de consumenten markt als de professionele markt bedient moet, in gevolge 1999/45/EG, op de flacon staan “Inlichtingenblad aangaande de veiligheid is voor de professionele gebruiker op aanvraag verkrijgbaar”.
Aangezien Bolton alleen maar een handelaar (dozenschuiver) is, zal men daar erg veel moeite hebben met het genereren van een VIB. En ook de consumenten divisie van Reckit heeft problemen met een VIB. Maar de wet laat de gewone consument niet in de steek. Behalve dat wat men aan Andreaskruisen etc. op de verpakking moet zetten moet men ook voldoen aan de detergenten verordening.
Bedrijven als Lever en b.v. een privat label producent als van Dam Bodegraven voldoen keurig aan deze verplichtingen op de volgende sites:
Nog meer info kunt u vinden op https://www.isditproductveilig.nl/ of https://nl.cleanright.eu/?country=NL
De leveranciers van professionele producten bieden toch al vaak de mogelijkheid om een VIB van hun website te plukken. Kijk b.v. een op de site van Alpheios: https://www.alpheios.nl/308/producten-en-diensten/reinigings-en-onderhoudsmiddelen
Als u leveranciers heeft die geen VIB kunnen leveren dat jonger is dan 2 jaar, dan moet u zich echt afvragen of u wel de juiste leverancier heeft. Waarschijnlijk schuift ook die weer producten door.
Mijn welgemeende raad is dan ook “ga alleen in zee met firma’s die zelf produceren en die kunnen voldoen aan hun, steeds omvangrijker wordende, wettelijke verplichtingen.”
En wat betreft uw collega’s die een private label voeren maar geen dossier kunnen overleggen. Ze kunnen er op wachten dat de VWA of de milieu inspectie ooit langs komt en dan hebben ze een groot probleem. Mocht u nog vragen hebben, na dit te hebben gelezen, aarzel dan niet contact op te nemen.
